Bevallen in een dalladala, Medicaloutreach en Kili

De nachtdiensten waren weer interessant. Vooral de dinsdag was een lachertje. Blijkbaar heb ik om te beginnen al 2x het geluk gehad dat ik een bevalling heb gedaan van een kind dat volledig in vliezen word geboren wat echt prachtig is om te zien. Daarnaast heb ik de leuke en snelle bevallingen die leuk verlopen. Zo ook dinsdag nacht. Na een redelijk drukke avond ging ik lekker slapen. Er waren 3 vroedvrouwen. 2 lagen er al te slapen ieder een eigen bed. Er waren nog 2 bedden over voor ons 3 en voor Juliana. Een fantastisch leuke vroedvrouw die ons haar Mzungu dochters noemt. We zijn dan ook uitgenodigd bij haar thuis om te komen eten. Iets wat we zeker willen doen.
Marlies en Cynthia lagen samen in 1 bed en Juliana kwam bij mij in het bed liggen. Ik heb nog nooit met een stage begeleidster in 1 bed gelegen om te slapen, laat staan uberhaupt te slapen op een nachtdienst. Omdat ik altijd al een lichte slaper ben werd ik als eerste wakker toen er op de deur werd geklopt. Ik strompelde naar de deur, mijn haar piekte alle kanten uit door mijn out-of-bed-look. Mijn ogen slaperig. Ik deed de deur open en daar stond een man super druk te zwaaien naar zijn dalladala. Ik was direct wakker want ik had gelijk door wat er was. Ik rende terug naar verloskamer, trok 1 paar onsteriele handschoenen aan en rende terug. Blijkbaar had ik 1 van de vroedvrouwen wakker gemaakt. Tegen de tijd dat ik bij de dalladala (een smal busje) kwam zag ik een angstige vrouw tegen een andere vrouw aanleunen en een vrouw die een kindje in doeken vasthield. Ik trok mijn handschoen kapot zodat ik een elastiekje had om de navelstreng af te binden voor de placenta kwam. Terwijl ik afbond kwam er een slaperige vroedvrouw achter me aan met een schaaltje met verlosset. Ze zette het neer en ging op de rand van de trap zitten 10m bij mij vandaan. Ik zette de kocher op de andere kant van de navelstreng en knipte de navelstreng door. De vrouw met het kindje heb ik naar binnen gestuurd waar Cynthia bruut werd gewekt door de vrouw die blijkbaar Nursi, nursi riep en het kindje op Cynthia de buik had gelegd. Cyn die geen benul had wat er gebeurd was deed maar gewoon wat. Ik ondertussen vertelde de mama dat het goed was op mijn halve eigenlijk nog geen eens 1/10eswahili. Door haar te feliciteren en haar aan te moedigen. Ze liep met me mee naar binnen. Op het verlosbed kwam de placenta er zo uit zonder dat ik iets deed. Hechtingen waren niet nodig. Wat een nacht. Ik moest het even laten bezinken. Dat heb ik gedaan door de papieren in te vullen en daarna direct terug te gaan naar bed. Juliana lag inmiddels op het hele bed te slapen ipv op de ene helft dus ben ik op de brancard gaan liggen. (deze is van metaal en ongeveer 1,20 meter). ’s Ochtends om 7 uur werd ik wakker van het lawaai. Bezoek uur was begonnen. Wat een nacht wat een nacht.

Woensdag en donderdag stond in het teken van gratis medische hulp verlenen aan EngikaretMaasai stam. Dit alles werd geregeld door Project Abroad. Die eens in de maand een medische outreach organiseren.
Dit houdt in dat alle vollunteers die meedoen aan het medische project hierbij aanwezig zijn. Dus op woensdag middag kregen we eerst een voorlichting over wat we tegen zouden komen. Dit was voornamelijk bacteriële infecties en parasieten en dan met name wormen ter grote van redelijk formaat slang. Op dat moment zag ik er al lekker tegen op. Wie heeft er nou zin om een worm op tafel te zien liggen met een patiënt die zegt: “kijk dokter hier heb ik last van!”.
We zouden patiënten krijgen in alle vormen, maten, leeftijden met verschillende ziekten. Uh.. ik heb alleen verloskundige kennis en her en der een beetje verpleegkundige kennis. De arts liet al weten dat hij ons graag dingen liet doen. HOSTERNOKKE!!
De dag erna was een interessante, wij besloten onze dag perfect te beginnen met een verrukkelijk ontbijt in het centrum. Dus ik kreeg een heerlijke 3-voudige omelet met 1 stukje brood. Ik kan vertellen dat wanneer je voor een maand lang geen groenten hebt gehad naast een spinazi/zeewier achtig iets zelf champignonnenlekker smaken in een omelet. Ik heb zitten smullen.
Daarna de dalladala gepakt naar het hoofdkantoor. Hier gingen we met een mooie bus (ik dacht dat ze een dalladala hadden gehuurd maar dit viel alles mee) naar de stam die 40 km buiten Arusha lag. We waren in totaal met 1 verpleegkundige, 3 vroedvrouwen in spe, 3 fysiotherapeuten in spe en 1 eerste jaars medicijnen studenten. De kennislat lag dus bij zwangerschap, babies en spieroefeningen.
We hebben ons onderverdeeld een aantal vollunteers deden de medicatie, liepen met de arts mee en ik deed samen met de medicijn studente en de verpleegkundige de intake. Je komt niet meer bij als je woordenboekje Swahili naast je ligt en je met losse woorden probeert een anamnese af te nemen. Naam: Jinalakonani? Leeftijd: (hier kon ik geen zin maken dus zei ik gewoon: Umri, de bloeddruk meten kon ik niet aankondigen dus deed ik het maar gewoon en wegen was iets als piwauzito. Wat een grap. De eerste gingen wel het was namelijk nog niet zo heel druk. Maar tegen 12 uur stond iedereen te dringen. Vrouwen die gillen, babies die gillen, kinderen die gillen, mannen die gillen, de arts die gilt dat het stil moet zijn, wij die blijven zeggen dat het stil moet zijn en dat iedereen buiten moet wachten. Kortom een grote chaos. Om 13.30 was ik dan ook helemaal klaar met de registratie. Het was de bedoeling dat we konden roteren, maar tot zover had ik mijzelf 4 uur bezig gehouden met registratie, had ik nog geen tabletjes gezien en geen consult met de arts. Ik heb mezelf geroteerd, eerste de medicijnen, maar hier was het binnen 5 min zo druk met andere studenten die mijn voorbeeld volgde dat ik maar naar de arts ben gegaan. Hier zal alleen Chris de fysiotherapeut. Er kwam een moeder met baby binnen. De dokter (de arts van het ziekenhuis waar ik werk) zei Chantal luister met je stethoscoop. (Tante Patricia ze vinden mijn stethoscoop prachtig. Hij is dan ook zeker die dag optimaal benut door praktisch iedereen aangezien alleen Cynthia, Marlies en ik er 1 hadden).
Ik had geen idee wat ik moest horen en luisterde ipv naar de longen naar het hartje. Mijn conclusie het hartje deed het prima (denk ik). De arts luisterde en zei het kind heeft een wheezing in de longen. (Ik voelde me goed blond, ik moest luisteren naar de longen, niet het hart.)
Na een aantal patiënten te hebben geluisterd en mijn stethoscoop uitgeleend te hebben aan Chris de fysiotherapeut en Lara de medicijnen studente waren we geleerde long luisteraars. Het was interessant en leerzaam. Tot dat de arts plots tegen mij zei: “Je lacht zo lief de hele dag door, je hebt van die leuke kuiltjes. Heb je een vriend?” Ik wist even niet hoe ik hier op moest reageren en kreeg een knal rood hoofd want ik zag waar dit heen ging. Chris naast me kwam niet meer bij en Lara rolde bijna over de grond van het lachen. Het enige wat ik kon zeggen was bedankt voor het compliment en nee ik heb geen vriend. Waarop de dokter antwoordde ik ben Maasai, wij Maasai zijn polygaam. Ik wist hier geen antwoord op dus heb ik maar gewoon naar hem gelachen. Hij ging weer terug naar zijn patiënten. Maar na 5 minuten kwam hij weer op het onderwerp terug. Op dat moment wilde ik alleen maar weg, aangezien ik nog met die man moet werken op de afdeling. Pfff..
Aan het einde van de dag stapte we moe, verslagen en bezweet allemaal terug in de bus om thuis lekker op te frissen. En uit eten te gaan bij viavia om daarna lekker te feesten daar. En het was toch zo gezellig, we wilde eigenlijk niet naar huis.

Vrijdag middag zijn we met ons gastgezin naar het tweede huis gegaan in Kibosho. Een plek waar de Chaggatribe woont aan de voet van de beroemde Kilimanjaro.
We waren aangekomen en na het uitpakken vroeg Dokter Kway of we met hem gingen wandelen en een soda drinken. Hij nam ons mee de heuvel op zo’n 10 minuten lopen. En al zeer snel zei hij: “You are solucky. Look at Kilimanjaro!”Ik keek omhoog en voor mij zag ik een prachtige majestueuze besneeuwde top. Ik rende er naar toe met mijn camera om foto’s te nemen. Ik heb nog nooit zo’n mooie berg gezien. Misschien is het de naam dat het zo mooi maakt, misschien is het gewoon de berg. Maar op dat moment kon het mij niet schelen. Want ik heb hem gezien bright as daylight.
De dokter vroeg of we iets wilde drinken en als hij dit vraagt bedoelt hij bier. Op dat moment kwam er maar 1 biertje in mijn hoofd dat ik wilde drinken. Kilimanjaro bier. Maar natuurlijk is het hier Tanzania en werkt het hier niet zo dus Kilimanjaro bier werd vervangen door Serengeti bier. Dus pa op de Serengeti als je hier bent gaan we Kilimanjaro bier drinken om het kromme in Afrika dat soms zoveel weg heeft van België er in te houden.
Nadat ik mijn biertje (het zijn hier flesjes van 500 ml) op had werd deze gelijk vervangen , door een nieuwe. Dat was 1 L bier in 30-45 min. Die voelde ik dus wel zitten, na een lege maag en warmte. ’s Avonds terug voor het eten. KIP, mijn eerste stukje kip in 4 weken. Om ons daarna terug te trekken op de kamer om een filmpje te kijken. (We (de meiden en ik) hebben inmiddels 4 films gezien. Het ernstige is dat het alleen Harry Potter 1,2,3 en Mulan betrof).
De volgende dag nam Dokter Kway’s jongste zoon Bonny ons mee door Kibosho. Eerst naar een rivier van sneeuwwater. Even heel koud, maar daarna zo lekker. Ik voelde me weer als een kind in Frankrijk op vakantie en ben van rots naar rots naar rots gesprongen. Er kwamen 3 kleine jongetjes naar Bonny toe en vertelde dat ze een waterval wisten. Dus de jongetjes hebben ons naar de waterval meegenomen. (Als ik had geweten dat het een goede wandeling was geweest had ik geen lange jurk aangedaan.) Ik voelde me ’s ochtends niet zo heel lekker en na de wandeling voelde ik me nog minder (hoofdpijn, keelpijn) dus ik zei tegen Bonny iets te willen drinken thuis. Daar kwam moeder met Ibuprofen op mijn verzoek aan. Die wel hebben gewerkt. Vervolgens nam Bonny ons mee naar het stadscentrum, 45 min naar beneden lopen in de bloedverziekende hitte. (Als je je niet helemaal goed voelt baal je als een stekker van zo’n wandeling). Eenmaal beneneden hebben we wat gedronken en was er een jong poesje dat daar rondstruinde. Omdat ik mijn kat en het vele kroelen en aaien zo giga mis kon de hygiëne me even helemaal niets schelen en heb ik het beeste opgepakt om even te kroelen en te aaien. Cynthia was ook direct weer helemaal dol gelukkig. Even een kleine vervanger van Dubio en een beetje van Macho.
Daarna weer terug omhoog gelopen. Ik begon keihard te lachen toen ik 5 minuten van ons huis een bar zag waar we iets hadden kunnen drinken maar nee wij zijn gewoon 45 minuten in de hitte gaan lopen.
Lunch stond klaar en mijn vermoede werd bevestigd, ik was niet in orde. 5 minuten na de lunch stond ik te braken. Maar ik voelde me daarna wel stukken beter. Even lekker op het gras gelegen waar ik kapot ben gestoken door mieren, om er daarna ook nog achter te komen dat ik mezelf vergeten ben in te smeren en mijn schouders dus alweer verbrand zijn.
Laat in de middag zijn we naar een 200 jaar oude oorlog grot gegaan. Deze is gemaakt om de mensen veilig te houden. Met her en der een kamertje. We moesten er doorheen kruipen op handen en voeten. Het leuke was dat er hier verdomd veel vleermuizen zaten en deze letterlijk per 10 om je hoofd vlogen. De eerste is wat raar, maar de 3e en 4e zijn gewoon kei grappig. Zodra je iemand ziet duiken lijkt het wel een wave aan wegduikende mensen.
Terug thuis hebben we met 2 kleine local jongetjes de Disney film Brave gekeken. Wat heel schattig was want ze verstonden er waarschijnlijk niets van (het was in Engels) maar ze lachten wel regelmatig. Nadien heb ik Bonny leren patiancen voor 2. (Speciaal voor Ryan en opa zal ik vandaag of van de week een foto ervan uploaden.) Straks vertrekken we weer richting huis. Om het weekend af te sluiten met een BBQ van een Nederlander die een afscheidsfeestje houd omdat hij na 3 maanden weer terug gaat.
Ik hoop foto’s zo snel mogelijk up te loaden, maar ik kan niets beloven.

Ik houd jullie op de hoogte. Of althans dat probeer ik. Volgende week maandag komen mijn ouders en zal ik de verslagen even moeten uitstellen!!
Groetjes!