Ter nagedachtenis aan mijn twee lieve oma's!

Ook minder leuke dingen kunnen je tegemoet komen op een reis zoals deze. Ik had mijn stage na vertrek van mijn ouders opnieuw opgepakt in het St. Elizabeth ziekenhuis. Hier is meer kennis en verloskundige die overduidelijk bekwamer zijn dan in Ngarenaro HC. De "abnormale gevallen" zoals een stuit ligging of een ziekte tijdens zwangerschap worden naar dit ziekenhuis doorverwezen. Kortom niet alleen meer te zien, maar ook meer te leren.

Mijn eerste dag was leuk en leerzaam. In de ochtend alleen al hadden zowel Marlies als Cynthia en ik 2 bevallingen achter de rug. Jammer genoeg op de 2e dag en 3e dag stage was er niets. De meiden wilde een avondje uit en de vrijdag uitslapen. Ik kon me dit niet veroorloven na 2 weken vakantie en toch nog wat uur moeten maken dus ben ik 's ochtends naar stage gegaan in mijn eentje. 4 bevallingen gedaan maar in totaal toch wel 15 bevallingen gezien. Zo bijvoorbeeld een navelstreng prolaps (dit is wanneer de vliezen breken en het hoofdje nog niet is ingedaald. Het kan dan gebeurden dat de navelstreng voor het hoofdje wordt geboren. Wanneer het hoofdje dan indaalt drukt het de navelstreng af en zal het kindje zeer snel overlijden). Een interessante situatie, iets wat je niet vaak ziet. In Tanzania bleek ik op dat moment blijkbaar de enigste in het ziekenhuis die wist hier te handelen. Dus per direct heb ik de vrouw op handen en knieen laten zitten met de billen de lucht in en heb ik een blaassonde gestoken. Aangezien een volle blaas het indalende hoofd in de weg zit wilde ik de blaas vullen. Dus na mijn briljante besluit om de blaassonde te steken en de blaas te vullen met minstens 1L vocht kwam ik erachter dat ik alleen 2ml spuiten of 5 ml spuiten had. Ik kan jullie garanderen dat het verrekte lang duurt voor je 200 keer een spuitje vult met water en dit in de blaas hebt gespoten. Daarom heb ik de vrouw maar laten zitten zoals ze nu zat en regelmatig het hoofde terug opgeduwd. Een hele leuke en leerzame dag.

Zaterdag had ik afgesproken met de meiden, Kieran en Chris naar Tengeru market te gaan. Een gigantische markt met van alles en nog wat. Stapels schoenen, bananen, sardientjes en ga zo maar verder.
Al snel waren we het beu en besloten de meiden en ik naar Arusha terug te gaan voor een goede lunch.
Het was 35 graden maar toch sloeg de donder en bliksem in.
Ik zag 2 gemiste oproepen van mijn vader. Voor hen die mijn vader kennen, wanneer je de eerste keer niet opneemt is het jammer dan is het aan jou om terug te bellen. 2 keer bellen van mijn vader is geen goed nieuws. Ik was al voorbereid op het nieuws dat oma Monster slecht lag of erger nog overleden was.
Ik belde mijn vader.
KNAL: oma Monster ligt slecht, ze haalt waarschijnlijk de avond niet meer.
KNAL 2: oma Monteny ligt ook slecht. Ze heeft vergevorderde leverkanker en behandeling heeft geen zin meer. Ik hoefde nog niet naar huis te komen want het kon nog wel even duren voor oma Monteny. Voor mijn vertrek had ik afscheid genomen van oma Monster en de deal gemaakt met mijn ouders niet naar huis te komen.

Volledig hysterisch door deze 2 zware bliksem inslagen heb ik afgerekend en ben ik naar de markt gegaan waar ik 2 vrienden zou ontmoeten. De meiden gingen terug naar huis. Onderweg zat ik in dubio of ik naar oma Monteny zou bellen ja of nee. Na 30 minuten heb ik dan toch besloten dit te doen ongeacht de telefoon rekening die ik hier mee zou krijgen.
Tante Mar nam op en gaf de telefoon aan opa. Toen ik opa aan de lijn kreeg was ik opnieuw finaal in tranen en tot mijn grote spijt mijn opa ook door mijn telefoontje. Binnen 1 minuut kreeg ik mijn lieve sterke oma aan de lijn. Al was ze slecht te verstaan. Ze bleef me op het hartdrukken dat ik niet naar huis mocht komen omdat mijn studie zo belangrijk was. Voor hen die mijn oma kende, ze is niet de vrouw die opdrachten geeft maar ik kreeg er een:
"Kom niet naar huis, maar maak je studie af meisje het is zo belangrijk!" Na 5 minuten kreeg ik mijn opa aan de lijn die nog eens heeft verteld dat ik van oma niet naar huis mocht komen omdat mijn studie en stage voor gingen.

Voor oma: Lieve oma, Ik weet hoe trots U op mij bent en was. Ik weet hoe veel U van mij houdt en hield. Ik beloof U bij deze als laatste woord, ik studeer af dit jaar en kom U persoonlijk mijn diploma laten zien!

Na 15 minuten aan de telefoon heb ik met tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel en een naar gevoel in mijn hoofd en hart opgehangen.

De volgende dag weer met Chris en Kieran naar een andere markt gegaan nadien ben ik terug gegaan naar de wifi spot bij het winkelcentrum. Hier hoorde ik van mijn moeder dat oma Monster de nacht overleeft had en dat ze zowaar wat rustiger was geworden.
Oma Monteny echter zag zo geel als een kanarie en volgens Miranda mijn nicht waren het niet de tranen aan de telefoon van oma die het spreken zo moeilijk maakte maar dat haar spraak zo verschrikkelijk verslechterd was. Ik weet ik ben geen dokter, maar ik heb genoeg achtergrond om in te zien dat wanneer zulke symptomen optreden het niet lang meer duurt.
Dus ik belde mijn vader en vertelde dat ik het niet meer wist. Waarop hij antwoorden dan beslis ik voor jou, kom maar naar huis want het duurt voor beide niet lang meer.
De volgende dag heb ik een vliegticket geboekt, oma Monteny was die nacht overleden om 00.10. Op precies het moment dat mijn oma haar laatste adem gaf schonk zij haar adem aan dat van een klein Afrikaans meisje, mijn 40ste bevalling. Een bevalling die ik nooit meer zal vergeten! Bedankt oma ik heb mijn 40 bevallingen voor mijn afstuderen.

Die zelfde avond kon ik naar huis waar ik op het vliegveld van Nairobi vernam dat ook mijn andere oma, oma Monster inmiddels haar laatste adem had uitgeblazen na 2 jaar lang vechten.

Om 5.15 zetten ik voet op Nederlandse bodem met een dubbel gevoel. Ik was blij om in Nederland te zijn, maar in mijn achterhoofd wist ik de situatie waarom ik hier zat en wist ik dat ik de eerste 5 weken hier nog niet had moeten staan.
Bij de gate stond mijn vader te wachten. Eenmaal thuis heb ik 10 minuten geslapen waarna ik wakker schrok. Ik heb gedoucht en mezelf aangekleed om vervolgens naar oma Monster te gaan.
Ze lag er mooi en vredig bij. Ik heb haar hand beet gehouden en mijn tranen vloeide eruit.
Mijn moeder is er van overtuigd dat oma Monster heeft gehoord dat ik naar huis kwam en ze daarom haar rust vond. Bij mijn afscheidt aan oma Monster 23 januari was zij kraakhelder en bleef verkondigen dat ze op me zou wachten. Een mooie gedachten. Niet iedereen gelooft hierin, maar voor mij is het een mooie houvast.

Voor beide oma's heb ik een Kanga meegenomen. Beide hadden de tekst: De vreugde van het leven is liefde & God is nooit boos, hij is altijd bij je.
Een toepasselijke tekst.
De vreugde van elke oma is haar kleinkinderen, ze geeft al haar liefde, ze zijn haar leven. De vreugde voor elk kind is zijn/haar oma.
Ik heb deze over oma's benen gelegd en besloten dat er 1 bij haar in de kist mocht (god is nooit boos, hij is altijd bij je). Oma Monteny kreeg op verzoek van mijn opa de vreugde van het leven is liefde mee in haar kist.

Na mijn bezoek aan oma Monster ben ik naar opa gegaan om oma Monteny te zien. Ik heb haar doeken over de kist gelegd en opa maakte zijn keus welke oma mocht houden en welke hij wilde houden.
Ik heb van oma Monster momenteel de vreugde van het leven is liefde weer thuis liggen, wanneer de tijd daar is komt ook oma Monteny's tweede Kanga (god is nooit boos hij is altijd bij je) terug naar mij. Dan heb ik ze beide. Dan heb ik mijn beide oma's weer bij mij.

Bij mijn beide oma's heb ik op de uitvaart gefloten. Beide oma's luisterde graag naar mijn concerten en stukjes. Voor mij was dit dan ook de meest gepaste manier om afscheidt van hen te nemen. Ik had het op geen andere manier gewild.
Bij oma Monteny heb ik een stukje verteld over haar leven en over haar.
Oma Monster heb ik samen met mijn 3 grote neven, Sander en mijn neefje gedragen. Voor een laatste keer had ik haar beet.

Mijn familie en ik hebben een zwaar weekend achter de rug.
Ook deze belevenis wilde ik in mijn blog vermelden want ook dit is een deel van mijn reis.
Ik vlieg de 5e april terug naar Tanzania en mag dan de 25ste op een gelukkigere manier voet zetten op de Nederlandse bodem. Tot dan weet ik dat de avonturen die ik nog beleef in Afrika, ik die samen met mijn twee lieve en sterke oma's beleef omdat ik weet dat zij bij me zullen zijn en naast me zullen staan op het tot nu toe meest bijzondere moment van mijn leven.

Rust zacht mijn lieve oma's. Jullie hebben beide de rust en vrede verdient!
Ik zal jullie nooit vergeten.