Lelijkste bevalling ooit, emoties!!! (Details)

Na 2 weken thuis te zijn geweest ben ik terug gegaan om mijn stage af te maken zoals ik mijn oma, oma en opa belooft heb. Op zaterdag avond om 21 uur was ik terug in Arusha na een hoop gezeur te hebben rondom mijn visum.
Voordat je naar Afrika gaat moet je een visum aanvragen. Als je er gaat werken een CTA permit (een verblijfsvergunning). Beide heb ik. Wanneer je het land verlaat is je visum niet meer gelding je CTA echter wel. Terug in NL had ik expliciet gevraagd aan de Tanzaniaanse Ambassade of een visum nodig was wanneer je CTA nog geldig is. Een nieuwe regel, nee dat hoeft niet je CTA is dan je visum. Ik blij scheelt 50 euro.
Eenmaal in Afrika wilde ik door de douane, hier werd mij vriendelijk verzocht een visum aan te vragen en dus achteraan te sluiten van de rij van ruim 100 man die een visum moesten. Ik vertelde de man: "Nee mijn CTA permit is geldig!". Na een hoop gezeur en geirriteerde reacties van mijn kant naar de mensen daar zijn de autoriteiten gebeld. Na 30 minuten liep ik door de douane met alleen een CTA want het vliegveld was nog niet op de hoogte van deze al 3 maanden oude maar nieuwe regel. Pfffff..
Marlies, Cynthia en Eric zaten bij Vama een indiaas restaurant waar we graag eten. Ik zag mijn lieven vriendinnen na 2 emotionele weken weer terug en had ze verschrikkelijk gemist dus tranen kwamen me al te gemoed toen ik de taxi uitstapte.

Zondag mijn eerste dag terug op stage. Ik begon met een eerste kinds bevalling die door mijn Hollandse rustige en geduldige manier op een perfecte bevalling is uit gedraaid zonder een scheurtje bij de vrouw en een mooie meid van 2.7 kg.
Op het eerste bed lag een andere vrouw ik had geen idee hoe ver ze stond of het een eerste kindje was of wat er hier was. Het enige wat ik wist op dat moment was dat er een verschrikkelijke ontlasting lucht hing. Voor ons als verloskundige in spé is dat HET teken dat het hoofdje ontzettend laag zit de vrouw 10 cm ontsluiting heeft en kan mee persen. Om zeker te zijn heb ik de vrouw op haar zij laten draaien en de vrouw vaginaal onderzocht. Ik stuitte gelijk op iets wat ik niet goed kon plaatsen maar ik dacht aan een hieltje en ik dacht heel blij: JEEEJ ik heb een stuit ligging!!! Tot ik verder voelde naar beneden en ik een hoofd voelde.
Ik verbeelde me het kind in een absurde positie waarbij het letterlijk dubbel gevouwen zat en het voetje naast het hoofd was ingedaald. (Dit is absoluut niet mogelijk, dit zou nooit normaal geboren kunnen worden). Dus ging ik weer terug naar het "hieltje". Na verder omhoog te voelen voelde ik een gat, mijn vinger gleed erin en er werd plots fanatiek aan mijn vinger gezogen. SHIT!!! Een aangezichtsligging op 10 cm. Ik riep per direct de verloskundige erbij. In Be en NL leer je dat deze ligging onmogelijk geboren kan worden. Lichtelijke maar gevuld van adrenaline in paniek en spanning. De verloskundige zei heel simpel en rustig nadat zij zelf gevoeld had: "Oh, maar het is een 4e kind, dat past wel joh!" Ze deed steriele handschoenen aan en ik dacht het is nu of nooit Chan!! Ik trok mijn stoute handschoenen aan en vroeg of ik de bevalling mocht doen. Ik kreeg direct een natuurlijk!
Vol adrenaline vroeg ik of ik haar moest laten persen ja of nee, weet ik veel zoiets leer je niet op school. We leren over stuiten, rare hoofdligging, maar dit is een onmogelijke ligging dus leren we er niets over.

Dus bij deze voor iedereen die er een heeft, gewoon laten persen maar schrik niet het is heel absurd om een gezicht zo eruit te zien komen.
Het is vergelijkbaar met iemand die terwijl je mond leeg is je wangen naar elkaar duwt waardoor je mond raar gekreukeld naar voren komt.

Ik ging denken, wat heb ik nou gevoeld (ik had besloten te wachten tot het kind goed laag genoeg was voor ik haar mee liet persen). Een hoofd beneden, een neus in het midden en een kin aan de bovenkant. Waarop ik opnieuw dacht SHIT. Het is niet alleen een aangezichtsligging, maar ook nog eens een sterren kijkende aangezichtsligging. (achtersteplaatsing aangezichtsligging).
Ik moest een beetje lachen om de situatie waar ik me momenteel in bevond en dacht heel vrolijk. HAHA ik doe hier iets wat nooit in NL of Be gebeurt. Sterker nog dacht ik, het aantal gynaecologe of verloskundige in NL en BE samen die dit hebben gedaan zijn op 1 hand te tellen.

Ik heb de moeder mee laten persen toen de lippen van de baby uit de schaamlippen van de moeder hingen. ABSURD. Het hoofd werd geboren en was zo lelijk. Ik liet de rest geboren worden en legde het kindje op de moeder. Het begon direct te huilen. Het enige waar ik aan kon denken toen ik het kind zag was aan de aliens in de film Independence day met Will Smith.
Ach de moeder was gelukkig met haar dochtertje. Gelukkig zou dit rare afgeplatte langwerpige hoofd met opgezwollen lippen, ogen en neus snel bij trekken. Maar voor als nog net een alien.
De moeder bedankte me vriendelijk. Ik controleerde haar en toen ik zag de ze maar een 1e graads ruptuur (een heel klein scheurtje had) brak mijn klomp. Ongelofelijk dat dit zo mogelijk is. Ik stond perplex en was daarna dol gelukkig tot 2 uur later.

Na het schrijven van mijn verslag voor het ziekenhuis over deze bevallingen liep ik de verloskamer in. Hier was een van de verloskundige bezig met een bevalling. Ik dacht laat haar maar doen ik vang het kindje wel op. Toen het hoofdje echter geboren werd kwam er een guts aan donker bruin/groen vruchtwater mee. Ik schrok me rot die heb ik nog nooit gezien daarnaast is dit niet gewoon babypoep houdend vruchtwater. Ik verwachtte het ernstigste en kreeg dat. Het kind werd geboren en gaf een paar zeer minuscule reacties. Het werd afgenaveld, ik luisterde naar de ademhaling deze was er niet. De navelstreng klopte maar heel onregelmatig en heel traag minder dan 60 per minuut. Ik wilde beginnen met reanimeren, ik had mijn duimen al klaar maar werd weggeduwd en er werd gezegd dat ik dat niet mocht doen. Dat balloneren en zuurstof geven genoeg was. Ik heb ze laten gaan. Na 3 minuten werd ik vriendelijk verzocht te reanimeren. Het was een hartslag van 2 slagen per minuut ongeveer en geen ademhaling. En terwijl ik reanimeerde bleven zij maar in de ballon knijpen. Ik kreeg het niet uitgelegd. Nar 5 minuten werd er gezegd dat ik moest stoppen. Het kindje was overleden in mijn handen. Een prachtig jongetje van 3.2 kg. De tranen kwamen omhoog maar ik wilde ze niet laten zien en wilde professioneel blijven. Na wat ik de afgelopen 2 weken heb meegemaakt was dit te veel van het goede. Ik stond alleen had niemand bij me waar ik even mee kon praten in mijn eigen taal en in het ziekenhuis deden ze alsof het het normaalste ding was. De moeder keek even snel, huilde niet en liep weg. Tranen horen bij kinderen, volwassen laten deze nooit zien.
Terwijl ik het jongetje in doeken wikkelde wilde ik het alleen maar oppakken en tegen me aandrukken, vasthouden, laten zien dat het geliefd was. Maar de verloskundige pakte het jongetje direct weg en deed de doek over zijn gezichtje. De familie zou hem komen ophalen. Ik voelde me afschuwelijk, gedurende de de rest van de stage uren stond het huilen me nader dan het lachen. Ik wilde alleen maar naar huis.

Verloskunde is een beroep dat naast de prachtige momenten ook de trieste momenten in het leven ziet. Het laat zien hoe dichtbij leven en dood naast elkaar liggen. Je leert hier mee om te gaan over de jaren maar het blijft heftig. Je kan er niets aan doen maar blijft denken, wat als ik dit had gedaan of als ik dat had gedaan.
Gelukkig kent het ook de meest bijzondere momenten uit het leven van een mens.Het zien of horen van de eerste adem teug, de eerste huil, het openen van de oogjes, de kleine bewegingen, de kleine zuchtjes, het uitrekken van het kleine lijfje en boven al, het hulpeloze kleintje dat daar ligt is het kleine wondertje dat door jullie is gemaakt. Er is geen mooier proces in het leven dan dat van het leven. Het ontstaan van leven, het groeien van leven en het geboren worden van nieuw leven.
Ik hou van leven en het leven.