Zanzibar, Arusha aan alles komt een einde!

Het heeft even geduurd, maar dan na al die tijd weer een verslagje!

Na een periode van 10 weken stage en een hoop veranderingen in het leven mag je beloont worden met een vakantie naar een prachtig tropisch eiland lijkt mij zo.
Daarom heb ik samen met Marlies, Chris, Sigrid en Katja een vakantie van 6 nachten geboekt op Zanzibar een tropisch eiland bij de kust van Tanzania.
Op vrijdag de 11e zijn we er heen vertrokken. Na veel voorbereidingen (wat neem je mee naar een tropisch eiland tijdens regenseizoen?) en vooral tas inpakken (2 korte broeken, 2 jurken, lange broek, 3 t-shirts, 5 topjes, blouse, ondergoed, bikini’s, badlaken, make-up tas, toilettas, wandel sandalen, sandalen, badslippers, birckenstock slippers, opladers voor de telefoons, speakers, ipod, paspoort, vaccinatie paspoort, vliegtickets). Zoals je ziet was mijn tas al snel te klein en moest ik de boel al gaan minimaliseren. Pfff.
Maar dan eindelijk om iets na 11 uur zijn we in het vliegtuig gestapt op Kilimanjaro airport om naar Dar es Salaam te vliegen en daar de veerboot te pakken naar de blauwe zee en witte stranden. Terwijl we opstegen had ik het grote geluk om Kilimanjaro de hoogste berg van Afrika te mogen zien van uit de lucht. De berg zelf is 6km hoog. De berg met witte sneeuwvlaktes en een wolken deken eromheen. Ik heb deze berg al eerder bij kraakheldere hemel gezien. Iets waar je echt geluk voor moet hebben omdat ze vaak in wolken is verborgen. Maar van de lucht is het weer anders, maar net zo indrukkenwekkend. Majestueus zoals ik het graag noem. Eenmaal opgestegen wilde ik mijn ipod aanzetten voor wat muziek. Dit werd al direct weer afgekapt want de landing werd alweer ingezet. Uiteraard werd de landing op Tanzaniaanse tijd ingezet en duurde het 20 minuten voor we daadwerkelijk snelheid minderde en daalde maar goed.
In het vliegtuig was het frisjes, zelfs met mijn blouse aan moest ik geregeld mijn armen opwarmen door er hard over te wrijven. Mijn zachte en lekker ruikende armen van de douche eerder die ochtend. Eenmaal in Dar es Salaam (dit ligt lager dan Arusha en dus is het er nog heter) had ik een taxi gefixed naar de veerboot. De 2 minuten wandelen naar de taxi kostte me veel moeite. Het is daar niet alleen benauwder, maar ook aanzienlijk warmer. Dar is te vergelijken met een grote stad in Nederland, veel flat gebouwen, alles is grootser. Op dat moment was ik zo blij dat ik in Arusha zat, de plaats waar ik alles inmiddels een beetje ken, mijn weg kan vinden, kleinschaliger, vriendelijker, rustiger en minder heet.
Bij de veerboot gingen Marlies en Chris de veertickets regelen, ik ben maar meegegaan aangezien mijn mond groot genoeg is om te onderhandelen over de prijs. En dat was maar goed ook. Bij de eerste kassa binnen werden we direct opgelicht, er werd gevraagd om 90 US Dollars. Natuurlijk ben ik blond maar niet achterlijk. Dat is veel te veel. Ik begon direct over Tanzaniaanse Shillings. Want net als in Arusha proberen ze je de Mzungu prijs te laten betalen. Na een kleine discussie zei de man, US dollars, ik bedoelde Tanzaniaanse shillings. Daar gaan we dacht ik. Ik ben verder in discussie gegaan en hij weigerde. Uiteindelijk mochten we voor 85 TSH de overtocht maken. Waarop ik heb gezegd dat heel Tanzania zo corrupt was als de nete. Chris probeerde de boel te sussen al was er niets aan de hand. De man zei: “Okee 80 TSH meer kan ik er niet afhalen!” Ik weigerde te betalen, aangezien we een CTA permit hadden (een werkvergunning) moeten we voor locale bevolkingsprijs de overtocht kunnen maken. Een van de mannen raakte geïrriteerd van mijn gezeur over de prijs en nam ons mee naar zijn collega en vertelde onderweg hij gaat het zelfde zeggen. Ik ga mijn paspoort, da man zag mijn CTA en heeft een ticket geregeld voor 60 TSH per persoon voor VIP stoelen. De man die ons gebracht had liep geïrriteerd weg.
Na nog meer gezeur op de boot waar ik het niet over ga hebben kwamen we aan in Zanzibar, ik was inmiddels kotsmisselijk van de schuddende veerboot en totaal verkleumt van een airco die op volle toeren draaide.
We moesten allemaal geld pinnen, de reis had iets meer gekost dan verwacht. Onze taxichauffeur reed naar een ATM (bank), Chris pinde zijn geld, ik ging als volgend en er gebeurde niets, Marlies en Sigrid kregen ook niets. Volgende bank, hier hetzelfde, dat gold ook voor de 2 andere banken. Bij de 5e ATM was het dan eindelijk zover we konden pinnen! Dit had ons inmiddels 1 uur gekost en daarom waren we verrekte laat bij de lodge. Een mooie locatie aan de westkust. We kregen 2 huisjes. Normaal moest je voor de goedkoopste een toilet en douche delen met alle anderen, maar wij hadden het meest luxueuze huisje en dus een eigen badkamer.
De volgende ochtend om 10 uur lagen we ingesmeerd met zonnebrand en al op het strand. Na een korte discussie met een man besloten we te gaan snorken voor de middag een stuk verder van het eiland. Een prachtig gezicht om deze fel blauwe heldere delen van de Indische oceaan te zien vanaf een boot ver buiten de kust. De boot een zogenoemde Dhow, bracht ons naar een eilandje met koraal riffen. De kleur was van het koraal af, maar de vissen hadden daardoor des te meer kleur. Ik heb Finding Nemo in real life meegemaakt daar. Uiteraard of je je nou insmeert of niet we zagen allemaal zo rood als de kreeft die ’s avonds op ons bord lag. Die avond was de fullmoon party (het zou die week volle maan zijn dus natuurlijk een groot feest) hebben we heerlijk op het strand op blote voeten gedaan. De volgende morgen vroeg naar het volgende hotel gegaan. Toen we hier aankwamen, bleek dat we direct op het strand waren. We hadden werkelijk waar een prachtig uitzicht vanuit onze lodge op de eerste verdieping. Palmbomen, witte zandstranden, knalblauwe zee, zwembad en een rode zonsopgang recht voor onze neus vanaf ons balkon.
Vanaf hier hebben we verschillende tochtjes gemaakt, de spicetour (er worden zeer veel kruiden op Zanzibar verbouwt en geoogst) in combinatie met prisoners island. Veel natuurlijke producten die men hier gebruikt om het meest lekkere geur festijn te veroorzaken in de keuken.
Prisoners Island was een eiland waar vroeger gevangen werden gehouden. Dit is net buiten de kust van Zanzibar. Op dit eiland leven de bekende en gigantische reuzen schildpadden die ontdekt zijn door Charles Darwin, de man van de evolutie theorie. Deze dieren staan erom bekend niet alleen groot te zijn, maar ook super zwaar en oud. Een van hen was 1,5 meter in lengte, 1 m in hoogte en 1 meter in breedte. Deze slome vetzak was 155 jaar oud.

Op dinsdag zijn we met dolfijnen gaan zwemmen, een grappig tafereel. We gingen met 7 (Cynthia en Eric waren er ook bij) in een bootje met snorkel materiaal van de het merk Crivit. Jawel mensen: de Lidl! Tot mijn grote vreugde had ik mijn stukje Nederland weer mee op avontuur.
We gingen een aardig stukje de zee op. Daar waar 6 bootjes dreven waren waarschijnlijk de dolfijnen. Zodra je een dolfijn zag vaarde je erheen en zodra je dichtbij was moest je als de sodemieter jezelf het water in flikkeren. Wat gebeurd er als 7 mensen tegelijk het water in willen aan 1 kant omdat aan die kan dolfijnen zwemmen? Een grote plons, dolfijnen schrikken zich rot en duiken weg, flippers in je gezicht, duikbrillen + snorkel die worden weggetrapt en die je dan probeert op te vangen met je flippers om te voorkomen dat ze 30 meter diep op de zeebodem verdwijnen en dan tot slot, blauwe plekken en krassen overal. Vervolgens moet je weer proberen de boot in te klimmen waardoor je dus met buik en boven armen jezelf probeert op te hijsen. Gevolg: Blauwe plekken op je buik en op je armen en op je benen.
Ondanks dat was het fantastisch. De kick van in het water springen, dolfijnen zien zwemmen voor je langs, aanraken, de geluiden die ze maken ze zijn zo goed te horen. Onze laatste duik sprong ik in het water en zag ze wegduiken. Ik bleef snorkelen en zag na 2 minuten een groep van 25 dolfijnen onder me door zwemmen, groot en klein. Een fantastisch gezicht. Ik weet dat dit anders is dan zwemmen met dolfijnen in Mexico of Cuba of waar dan ook, maar deze dolfijnen waren wild, ze zijn niet getraind om iemand kusjes te geven of iemand aan de rugvin mee te laten zwemmen. En dat maakte dit zoveel meer bijzonder voor mij dan ergens anders, ondanks dat je eigenlijk gewoon dolfijnen jaagt. Maar wat een avontuur, ze trekken zich er namelijk toch niet veel van aan.

Woensdag onze laatste dag op het mooie Zanzibar. Stonetown bezocht samen met een gids. Normaal heb je hier een dag voor, wij deden het in een halve dag. Wat zorgde voor een hoop gehaast omdat we de veerboot van half 4 moesten hebben. We zijn door de smalle straatjes en steegjes doorgelopen (het had Frankrijk kunnen zijn), het kasteel van de Indische Sheikh bezichtigt. De gevangenen toren, een toren met kelders waar in een kamertje van 5 bij 3, 75 vrouwen en kinderen in werden gedumpt. Met kettingen om hun nek, polsen en nek. Hier begon de slavernij, dit was de grote handelspost en dat laat zijn sporen na. Wij zaten in deze kelder met 6 en ik vond het al krap.
Zo zijn we de stad door gerent en ook de lokale markt gezien, met kruiden, vis, varkens, kippen, rund en dat wordt allemaal ter plekken gefileerd en afgeslacht. De stank is ondraagelijk, de visman en de smit van Asterix en Obelix kwamen gelijk in mijn hoofd: Je vis stinkt! Hij stinkt helemaal niet! pfff..
Ook op de terugweg was de veerboot lekker aan het slingeren en golven. Ik weet niet hoe wij het voor elkaar kregen maar ondanks ons economie ticket zaten we in de buisnessclass, de heenweg hadden we VIP class gepresteerd misschien omdat we blank zijn of misschien mijn charmes ik heb geen idee.
Terug in Dar Es Salaam: ik kwam schoon en fris de boot uit, maar zodra ik 2 meter had gezet brak het zweet me uit. Het is daar zo benauwd en heet. Geen prettige stad om te zijn. Daarnaast werden we wel 20 keer gewezen op de zakkenrollers/dieven.
Chris had een klein hotelletje geboekt, ik weet niet wat ze deden daar 's nachts maar volgens mij hebben ze de kamers heringericht met meubels. Geschuif en geroep.

Dan nu een klein stukje over het eten dat we op Zanzibar kregen. Vis, vis, vis, vis en vis. Verser dan vers, net gevangen: Krab, kreeft, gamba's, witvis, steenkreeft en ga zo maar door. Voor 8 euro had je een kreeft, voor 5 een krab. Ik had nooit gedacht dat ik dit zo lekker vond, maar wat een genot. Blij dat ik dit heb mee mogen maken, want ik denk niet dat ik in Nederland ooit krab of kreeft eet. Voor 8 euro een kreeft is in Nederland voor 80 euro een kreeft. Hmmmmmmm....

Ik typ gelijk mijn laatste week erbij, deze is niet zo heel interessant, ik heb namelijk vooral gewerkt. Al ben ik wel naar een masaai dorp geweest voor de foto's die ik zo graag wilde hebben van de masaai vrouwen.
In het ziekenhuis werken we met nonnen. Op 1e paasdag zijn Marlies, Sigrid en ik bij zuster Roos gaan eten. Een prachtig huis met een tvschotel zo groot als de keuken in Zuidland, ik heb verrukkelijk gegeten en ondanks dat ik nauwelijks eet en als ik eet geen grote hoeveelheden heb ik me helemaal vol zitten werken. Zelfs de bruine bonen en rijst waren heerlijk. (Bij het gastgezin weiger ik die te eten, er zit geen smaak aan en ze zijn echt ranzig!)
Mijn stages zijn goed verlopen. Ik heb 53 bevallingen op mijn naam staan, ik ben er een paar vergeten op te schrijven in de drukte (de laatste weken), maar dat maakt niet uit.

Vandaag vlieg in naar huis en ik kan niet wachten om weer lekker thuis te zijn. Terug bij mijn familie, terug in de werkelijkheid. School kan weer beginnen!
Tot morgen avond allemaal!!!

Chantal