Week 1 (aankomst, gastgezin, stage)
Door: Chantal Monster
Blijf op de hoogte en volg Chantal
29 Januari 2014 | Nederland, Zuidland
1. ChantalMonsterTanzania.waarbenjij.nu
Na een emotioneel afscheid op Schiphol van mijn ouders, broer en opa en oma liep ik met rode betraande oogjes de douane door. Omdat ik even van mijn stuk was door het afscheid en ik rode oogjes had, vroeg de man die ons paspoort controleerde of ik moest huilen omdat ik hem lelijk vond. En omdat ik van mijn stuk was heb ik ja geantwoord. Ik heb alvast een statement gemaakt daar op Schiphol airport.
Achter de douane hebben Marlies, Cynthia en ik nog genoten van een laatste Starbucks, (ik had liever een grote emmer munt thee met een cinnamonrole).
Eenmaal in het vliegtuig was de reis begonnen. Op Istanbul veilig aangekomen hebben we 1,5 uur moeten wachten op onze volgende vlucht richting Kilimanjaro.
Eenmaal aangekomen, stapte ik uit het vliegtuig en voelde ik de warme benauwende lucht (waarschijnljik kwam de warmte van het vliegtuig). Misschien ook omdat ik me niet helemaal lekker voelde. We hadden onderweg nogal wat turbulentie. Toen ik omhoog keek zag ik een heldere sterren hemel en kon een klein traantje in mijn ogen niet tegenhouden. Een hemels moment om te voelen dat je na 3 jaar kei hard bikkelen eindelijk daar bent waar je altijd al heb heen gewild. Omdat ik als eerste door de paspoort check was heb ik de bagage opgewacht en gepakt. Zodra ik een karretje voor onze koffers wilde pakken schoot een local (een inwoner van die betreffende plek) me direct te hulp. Ik wilde mijn koffer die als eerste kwam op de bagage kar zetten maar hij had hem al beet. Ik zei nog ik kan het wel alleen het lukt me wel. Ik zag de bui al hangen, hij wilde geld. Ik Cynthia haar koffer geprobeerd te pakken maar ook hier weer het zelfde. Dit gold ook voor de andere 3 koffers. Hij duwde de kar naar buiten en liep mee naar de auto en daar kwam het verlossende woord: “Money, tip!” En ik maar zeggen, ik heb geen geld!
Over de weg naar huis zullen we het maar niet over hebben aangezien ze als volslagen zotten rijden. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd door Nema (aka Happy). Een hele lieve meid die ons een beetje wegwijs maakte en ons hielp met wat we nodig hadden. Ze is het nichtje van Dr. Kway en nam tijdelijk voor hem de honneurs waar.
Om 5 uur lagen we eindelijk op bed na een zware vermoeiende dag/nacht. Om half 11 stond ik naast mijn bed en wilde ik gaan douche! Een kleine badkamer ter grote van een normaal Nederlands toilet met een toilet en douche en een speciale kraan om je billen nat te sproeien na je weet wel. Ik probeerde alle kranen te draaien die ik vinden kon en het lukte maar niet. Ik zag de bui weer hangen en dacht geen douche voor 3 maanden?????? Na een vermoeidende dag, (Angel de kleindochter van Dr. Kway had ons een kleine rondleiding gegeven door Arusha, ze liet ons 100 meter lopen naar een winkeltje in de straat en mochten toen weer rechtsomkeer maken naar huis) hebben we kennis gemaakt met de Tanzaniaanse keuken (lunch: Friet met soep (soep gaat over alles heen hier) diner: Rijst met vlees en soep). Om vervolgens om 9 uur richting het eigen huisje te gaan rustig op de bank een filmpje kijken en naar bed.
Zondag hebben we weer met Angel en wandeling gemaakt, deze keer liet ze ons meer zien. De Gospel kerk waar Dr. Kway ons zondag mee naar toe neemt, Angels school, een aantal winkeltjes en gewoon een stukje om.
Een maal terug aangekomen kwamen er om 3 uur 2 mannen het huis binnen. Nema’s vrienden. Justin en de andere naam was te moeilijk om te onthouden (daar heb ik momenteel nogal een houtje van de helft vergeten). Justin vertelde ons dat we welkom zijn in zijn huis om zijn vrouw en 7 maanden oude zoontje te zien. Dus liepen we met de twee vreemde mannen en Nema naar Justins huis. Waar we direct een kleine jonge man op schoot kregen.
’s Avonds naar huis waar we eindelijk onze gastheer leerde kennen, Dr. Kway himself. Een hele aardige kleine man. Zijn vrouw lijkt ietwat kribbig en vooral verwent (haar kleinkinderen doen en halen alles voor haar terwijl zij in de bank voor de eeuwige tv zit).
Dr. Kway komt bij ons zitten en vraagt direct op de man af aan Marlies en mij: “Would you like a real Tanzanian Kilimanjaro beer?” (Alcohol is verboden en vooral onbeschoft voor vrouwen, hoort niet in de cultuur, zo staat het in de reisgids). Verbouwereerd heb ik eerst maar gevraagd of het niet raar was dat vrouwen bier drinken maar hij vond van niet dus hebben we maar ingestemd. Het bier werd per direct in de winkel gehaald en waren behoorlijke flessen van 500 ml! Het was lauw dus slaat het ook lekker snel uit.
Om 11.30 lag ik in bed. Pff weer een late nacht. Vreemd want bij jullie in Nl is het dan nog maar 9.30.
Maandag hadden we een kleine rondleiding door Arusha, naar het ziekenhuis waar wij werken gaan (Ngarenaro health Centre speciaal voor moeder en kind), naar een giga supermarkt en vervolgens met een Daladalla (een klein busje waar ze zo veel mogelijk mensen in stouwen) naar het hoofdkantoor van Projects Abroad (PA: de organisatie waar we mee in Tanzania zijn geraakt.). Uiteraard is mijn lange Nederlandse lichaam niet bedoeld voor een Daladalla, dit had ik dan ook snel door want met elke hobbel hoorde je mij, tot genoegens toe van alle vrouwen die finaal in een scheur lachen om die lange mzunga (bleescheet), een kreun slaken omdat ik weer eens mij hoofd tegen het dak stootte ondanks dat ik mijn lichaam al in een rare kromme houding had om mijzelf kleiner te maken.
Eenmaal aangekomen bij het hoofdkantoor zag ik de mensen waar ik al het contact mee heb gehad. Eindelijk een gezicht erbij.
Verder hoorde we van alle avonden waarbij volunteers bijeen komen om gezellig te eten en te kletsen. Zo ook morgen een dag (we werken morgen van 8-13, thuis lunchen, daladalla pakken richting PA) voor alle medische volunteers.
Ik ben heel benieuwd hoe alles zal gaan.
Toen we weer thuis kwamen ging Dr. Kway net weg met de auto. Na 30 min was hij terug en haalde hij 2 grote tassen vol fruit uit zijn auto. (mango’s, bananen, sinaasappels). Ik vroeg of de tasjes naar de keuken moesten en hij zei dat is veel te zwaar. Blijkbaar kennen ze hier de Nederlandse kracht niet want met gemak tilde ik die twee tasjes op. Ook het fabeltje van zwakke vrouwen de wereld weer uitgeholpen. Het is nu hopelijk wel duidelijk dat Mt. Meru beklimmen wel moet kunnen, aangezien de vrienden van Nema overtuigd waren dat we dat niet konden en dat dat veel te snel gaat. Snelheid is relatief want ze lopen van de ene plek naar de andere in een tempo gelijk aan dat van een slak, iets waar zij 30 minuten over lopen doen wij Hollanders in 10 minuten.
De eerste stage dag verliep vreemd. We kwamen aan en hoorde al gelijk in Ngarenaro dat we zelf onze diensten mochten inplannen en diensten van minimaal 5 uur!
We hadden ons omgekleed en direct kregen we te horen dat er een bevalling was. Ik kreeg handschoenen in mijn handen geduwd en had geen idee wat ik moest gaan doen aangezien er al 3 omheen stonden. Ik heb het kindje lekker in een Khanga (een vrouwen omslag doen) gewikkeld. Het ging niet naar de moeder maar bleef op een tafeltje liggen. De 2e dag konden we al meer doen.
Meer bevallings verhalen zal ik niet vertellen aangezien ik weet dat een aantal die dit lezen dat niet zullen waarderen.
Tijdens het boodschappen doen en internet regelen (dit is een heel gebeuren want niemand weet echt hoe dit werkt, en je wordt opgelicht zodra ze een kans zien)zijn we lekker een kop koffie gaan drinken (aangezien het 35 graden is is koffie niet echt een aanrader dus was het een smoothie). We kwamen 2 andere vrijwilligers tegen die we eerder die week hadden ontmoet. Zij vroegen direct of we zaterdag mee wilde een wandeling maken met een masaai van 2 dagen. Dus natuurlijk stemmen we daar mee in.
Maar ik ga er een eind aan breien want het verhaal is nu al super lang.
Sorry mensen.
Groetjes een Nederlandse Mzunga in Tanzania!
Na een emotioneel afscheid op Schiphol van mijn ouders, broer en opa en oma liep ik met rode betraande oogjes de douane door. Omdat ik even van mijn stuk was door het afscheid en ik rode oogjes had, vroeg de man die ons paspoort controleerde of ik moest huilen omdat ik hem lelijk vond. En omdat ik van mijn stuk was heb ik ja geantwoord. Ik heb alvast een statement gemaakt daar op Schiphol airport.
Achter de douane hebben Marlies, Cynthia en ik nog genoten van een laatste Starbucks, (ik had liever een grote emmer munt thee met een cinnamonrole).
Eenmaal in het vliegtuig was de reis begonnen. Op Istanbul veilig aangekomen hebben we 1,5 uur moeten wachten op onze volgende vlucht richting Kilimanjaro.
Eenmaal aangekomen, stapte ik uit het vliegtuig en voelde ik de warme benauwende lucht (waarschijnljik kwam de warmte van het vliegtuig). Misschien ook omdat ik me niet helemaal lekker voelde. We hadden onderweg nogal wat turbulentie. Toen ik omhoog keek zag ik een heldere sterren hemel en kon een klein traantje in mijn ogen niet tegenhouden. Een hemels moment om te voelen dat je na 3 jaar kei hard bikkelen eindelijk daar bent waar je altijd al heb heen gewild. Omdat ik als eerste door de paspoort check was heb ik de bagage opgewacht en gepakt. Zodra ik een karretje voor onze koffers wilde pakken schoot een local (een inwoner van die betreffende plek) me direct te hulp. Ik wilde mijn koffer die als eerste kwam op de bagage kar zetten maar hij had hem al beet. Ik zei nog ik kan het wel alleen het lukt me wel. Ik zag de bui al hangen, hij wilde geld. Ik Cynthia haar koffer geprobeerd te pakken maar ook hier weer het zelfde. Dit gold ook voor de andere 3 koffers. Hij duwde de kar naar buiten en liep mee naar de auto en daar kwam het verlossende woord: “Money, tip!” En ik maar zeggen, ik heb geen geld!
Over de weg naar huis zullen we het maar niet over hebben aangezien ze als volslagen zotten rijden. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd door Nema (aka Happy). Een hele lieve meid die ons een beetje wegwijs maakte en ons hielp met wat we nodig hadden. Ze is het nichtje van Dr. Kway en nam tijdelijk voor hem de honneurs waar.
Om 5 uur lagen we eindelijk op bed na een zware vermoeiende dag/nacht. Om half 11 stond ik naast mijn bed en wilde ik gaan douche! Een kleine badkamer ter grote van een normaal Nederlands toilet met een toilet en douche en een speciale kraan om je billen nat te sproeien na je weet wel. Ik probeerde alle kranen te draaien die ik vinden kon en het lukte maar niet. Ik zag de bui weer hangen en dacht geen douche voor 3 maanden?????? Na een vermoeidende dag, (Angel de kleindochter van Dr. Kway had ons een kleine rondleiding gegeven door Arusha, ze liet ons 100 meter lopen naar een winkeltje in de straat en mochten toen weer rechtsomkeer maken naar huis) hebben we kennis gemaakt met de Tanzaniaanse keuken (lunch: Friet met soep (soep gaat over alles heen hier) diner: Rijst met vlees en soep). Om vervolgens om 9 uur richting het eigen huisje te gaan rustig op de bank een filmpje kijken en naar bed.
Zondag hebben we weer met Angel en wandeling gemaakt, deze keer liet ze ons meer zien. De Gospel kerk waar Dr. Kway ons zondag mee naar toe neemt, Angels school, een aantal winkeltjes en gewoon een stukje om.
Een maal terug aangekomen kwamen er om 3 uur 2 mannen het huis binnen. Nema’s vrienden. Justin en de andere naam was te moeilijk om te onthouden (daar heb ik momenteel nogal een houtje van de helft vergeten). Justin vertelde ons dat we welkom zijn in zijn huis om zijn vrouw en 7 maanden oude zoontje te zien. Dus liepen we met de twee vreemde mannen en Nema naar Justins huis. Waar we direct een kleine jonge man op schoot kregen.
’s Avonds naar huis waar we eindelijk onze gastheer leerde kennen, Dr. Kway himself. Een hele aardige kleine man. Zijn vrouw lijkt ietwat kribbig en vooral verwent (haar kleinkinderen doen en halen alles voor haar terwijl zij in de bank voor de eeuwige tv zit).
Dr. Kway komt bij ons zitten en vraagt direct op de man af aan Marlies en mij: “Would you like a real Tanzanian Kilimanjaro beer?” (Alcohol is verboden en vooral onbeschoft voor vrouwen, hoort niet in de cultuur, zo staat het in de reisgids). Verbouwereerd heb ik eerst maar gevraagd of het niet raar was dat vrouwen bier drinken maar hij vond van niet dus hebben we maar ingestemd. Het bier werd per direct in de winkel gehaald en waren behoorlijke flessen van 500 ml! Het was lauw dus slaat het ook lekker snel uit.
Om 11.30 lag ik in bed. Pff weer een late nacht. Vreemd want bij jullie in Nl is het dan nog maar 9.30.
Maandag hadden we een kleine rondleiding door Arusha, naar het ziekenhuis waar wij werken gaan (Ngarenaro health Centre speciaal voor moeder en kind), naar een giga supermarkt en vervolgens met een Daladalla (een klein busje waar ze zo veel mogelijk mensen in stouwen) naar het hoofdkantoor van Projects Abroad (PA: de organisatie waar we mee in Tanzania zijn geraakt.). Uiteraard is mijn lange Nederlandse lichaam niet bedoeld voor een Daladalla, dit had ik dan ook snel door want met elke hobbel hoorde je mij, tot genoegens toe van alle vrouwen die finaal in een scheur lachen om die lange mzunga (bleescheet), een kreun slaken omdat ik weer eens mij hoofd tegen het dak stootte ondanks dat ik mijn lichaam al in een rare kromme houding had om mijzelf kleiner te maken.
Eenmaal aangekomen bij het hoofdkantoor zag ik de mensen waar ik al het contact mee heb gehad. Eindelijk een gezicht erbij.
Verder hoorde we van alle avonden waarbij volunteers bijeen komen om gezellig te eten en te kletsen. Zo ook morgen een dag (we werken morgen van 8-13, thuis lunchen, daladalla pakken richting PA) voor alle medische volunteers.
Ik ben heel benieuwd hoe alles zal gaan.
Toen we weer thuis kwamen ging Dr. Kway net weg met de auto. Na 30 min was hij terug en haalde hij 2 grote tassen vol fruit uit zijn auto. (mango’s, bananen, sinaasappels). Ik vroeg of de tasjes naar de keuken moesten en hij zei dat is veel te zwaar. Blijkbaar kennen ze hier de Nederlandse kracht niet want met gemak tilde ik die twee tasjes op. Ook het fabeltje van zwakke vrouwen de wereld weer uitgeholpen. Het is nu hopelijk wel duidelijk dat Mt. Meru beklimmen wel moet kunnen, aangezien de vrienden van Nema overtuigd waren dat we dat niet konden en dat dat veel te snel gaat. Snelheid is relatief want ze lopen van de ene plek naar de andere in een tempo gelijk aan dat van een slak, iets waar zij 30 minuten over lopen doen wij Hollanders in 10 minuten.
De eerste stage dag verliep vreemd. We kwamen aan en hoorde al gelijk in Ngarenaro dat we zelf onze diensten mochten inplannen en diensten van minimaal 5 uur!
We hadden ons omgekleed en direct kregen we te horen dat er een bevalling was. Ik kreeg handschoenen in mijn handen geduwd en had geen idee wat ik moest gaan doen aangezien er al 3 omheen stonden. Ik heb het kindje lekker in een Khanga (een vrouwen omslag doen) gewikkeld. Het ging niet naar de moeder maar bleef op een tafeltje liggen. De 2e dag konden we al meer doen.
Meer bevallings verhalen zal ik niet vertellen aangezien ik weet dat een aantal die dit lezen dat niet zullen waarderen.
Tijdens het boodschappen doen en internet regelen (dit is een heel gebeuren want niemand weet echt hoe dit werkt, en je wordt opgelicht zodra ze een kans zien)zijn we lekker een kop koffie gaan drinken (aangezien het 35 graden is is koffie niet echt een aanrader dus was het een smoothie). We kwamen 2 andere vrijwilligers tegen die we eerder die week hadden ontmoet. Zij vroegen direct of we zaterdag mee wilde een wandeling maken met een masaai van 2 dagen. Dus natuurlijk stemmen we daar mee in.
Maar ik ga er een eind aan breien want het verhaal is nu al super lang.
Sorry mensen.
Groetjes een Nederlandse Mzunga in Tanzania!
-
29 Januari 2014 - 15:53
Chantal Monster:
ps we hebben een eigenhuisje met 2 slaapkamers, een zithoek en ee nbadkamer met normaal toilet en douche waar alleen koud water uitkomt!!! YEAHH -
29 Januari 2014 - 15:57
Evelien:
Logisch dat je veel vergeet Er komt veel op je af zo en alles nog een beetje ontwennig. Echt voor jou om vol te schieten als je eindelijk bent waar je 3 jaar voor bezig bent geweest. Je beloning is daar. Neem alles in je op en geniet met volle teugen. Over 5 weken doen we het samen en beklimmen we met z,n drieen Mount Meru. Ik kan niet wachten. xxx mama -
29 Januari 2014 - 16:21
Miranda:
Wow wat een lap tekst, en dat in nog geen 5 dagen tijd. Fijn dat je goed aangekomen bent en dat je je goed voelt.
Laat die bevallingsverhalen maar gewoon komen hoor, hihihi, de anderen lezen er maar overheen dan... ;-)
Veel plezier daar en geniet van je tijd!
Dikke kus van ons allemaal hier! -
29 Januari 2014 - 17:51
Bas D:
Chantal,
Het klinkt al wel of je een beetje je weg gevonden hebt daar! Volgens mij ga je daar een super tijd te gemoed als ik die verhalen zo zie!
Ik wens je veel plezier en succes daaro! -
29 Januari 2014 - 20:06
Ilse Nielen:
Wat een verhaal Chantal! En gecombineerd met het verhaal van Cynthia heb ik nu een heel mooi beeld van jullie avontuur in Tanzania. Open je nog een speciale blog met bevallingsverhalen? Er zijn namelijk ook mensen die daar hééél benieuwd naar zijn;)
Succes nog met de koude douche! -
29 Januari 2014 - 20:31
Priscilla Storm:
Hee meid, wat super fijn dat je het zo naar je zin hebt!!!
Je schrijft het ook wel heel grappig!!! En van mij mogen die bevallingsverhalen ook wel komen hoor!
Heel veel plezier!!! Geniet ervan!!
Xxx -
29 Januari 2014 - 20:34
Jordana:
Wat is je verhaal ongelooflijk herkenbaar, het komt weer allemaal terug!
Hopelijk krijg ik je bevallingsverhalen alsnog een keer te lezen of horen ;-) ben toch benieuwd of dat ook zo veel gelijkenissen vertoont met Zuid-Afrika.
Veel succes en plezier jullie allen. Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Liefs uit het koude kikkerlandje :-) -
30 Januari 2014 - 16:44
Jeske (Projects Abroad):
Hoi Chantal,
Ik heb ook al het verslagje van Cynthia gelezen, grappig om de verschillen en de overeenkomsten te lezen!
Fijn in elk geval dat jullie goed zijn gesettled, aan de slag kunnen en al een eerste mooie trip in het weekend hebben gepland!
Veel plezier, en geniet!
groetjes,
Jeske (Projects Abroad Nederland) -
02 Februari 2014 - 16:55
Ad En Anita:
munga Chantal.
maka del bungoc il tori da mige........... de rest ben ik kwijt. Ik probeer je een beetje in je nieuwe taal toe te spreken, gevonden op internet. Ben alleen niet zeker of het het goede dialect is. hahahahah
blijf lachen meissie en vang ze die babies. kgniet van je verhalen, blijf schrijven als je de tijd kan vinden.
dikke pakkerd van ons allemaal. XXXX.
Ad en Anita Robbin en Renée
-
02 Februari 2014 - 16:55
Ad En Anita:
munga Chantal.
maka del bungoc il tori da mige........... de rest ben ik kwijt. Ik probeer je een beetje in je nieuwe taal toe te spreken, gevonden op internet. Ben alleen niet zeker of het het goede dialect is. hahahahah
blijf lachen meissie en vang ze die babies. kgniet van je verhalen, blijf schrijven als je de tijd kan vinden.
dikke pakkerd van ons allemaal. XXXX.
Ad en Anita Robbin en Renée
-
02 Februari 2014 - 18:48
Pa:
Hi Chantie,
Goed om te horen dat het allemaal loopt en dat er dus geen onoverkomelijke problemen zijn. Geniet van deze prachtige periode en maak mooie fotos.
Groepje tijdens de safari al kwijt geraakt, even in de openheid met waterbuffels ? , 't komt allemaal goed!! :)
Hier snapt niemand iets van behalve jij!
Groetjes,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
